een ramkoers
 
 
ik tik de 
seconden weg
verbijt minuten in
het wachten op jou
 
mijn ademloze vrouw 
om je weer te zien
maar ik reef de zeilen
om een ramkoers te mijden
 
ongrijpbaar
ga je voorop
met mij in het zog 
en nog geef ik niet op
 
kom heel even langszij
kan je blik niet vangen
weet dat jij niet blijft hangen
op een ligplaats met mij
 
jij wist het al
kijkt over je schouder
lacht zacht in vaarwel
jij ankert niet snel
 
 
  	
	
							



