een vergeten steen

ik heb op de

mooiste plaats gezeten

een vergeten steen

bij het einde van de pier

om ongestoord

naar het concert van

de wind te luisteren

in grandioos akkoord

geen bladgeruis

of brekende takken als

vallende dissonanten

verstoren het watergeluid

dat in zijn robuustheid

dijk en waterkering heeft

gekend en hen heeft verwend

met alles vernielende ritmes

langzaam kleurt de

kracht van de wind in

blauw van hemel op

de melodie van zomer

zout kristalliseren natte

tonen op de bruine huid

tijdens een live droom

concert op locatie thuis