hun vreemdheid
 
 
nee ik ben niet bang
aan jouw hand wil ik
verhalenlang blijven luisteren
 
jij licht altijd
de hemel op met je
schitterende blauwe ogen
 
nog adem je geen woord
maar in de verte is het
eerste wolkje opgedoken
 
jij schetst een landschap
waarin ik mij kan vinden
met tal van bekende dingen
 
zacht kabbelt je verhaal
naar nieuwe oorden met
tal van andere woorden
 
bomen ritselen nieuwe ruis
kleur en geur belanden in
totaal verschillende handen
 
hun vreemdheid
schrikt mij af maar
geruststellend blijft je lach
 
tot aan de open plek
waar de intens blauwe lucht
zich weer als hemel presenteert