bijdegronds donker
schor krakend
zwaaiden monumentale
kerkdeuren open
voor in het zwart
geklede mensen met
hun hoge hoed
die in stijf raffinement
het publiek verstrakten
tot het ultiem moment
in bijdegronds
donker murmelden
talloze overleden
stemmen over de pijn
aan hun gemankeerde ziel
beroetten walmende
kaarsen het wit graniet
van de zerken uit
een lang verleden tijd
nog dwarrelen
verloren bloembladeren
de kerk in om zonder
gene zich te vlijen
naast het nieuw begin
van hen die hier nu
gaan rusten na alle
kluchten uit hun
menselijk bestaan
wil melker
26/02/2022
