Oh Connie! Een prachtig mens is van ons heengegaan! Ik kan mij nog warm herinneren, hoe die tengere stem door het gaas van onze radio heenkwam, terwijl wij gezamenlijk in de zondagse kamer zaten. Die weemoedige gedachten aan vroeger, lieten het volgende gedicht in mij opborrelen:

M’n Connie, M’n Connie, M’n Connie
In heel Europa was er niemand zoals zij
M’n Connie, M’n Connie, M’n Connie
En niemand zong zo aardig voor mij
In heel Europa, mijn lieve Connie
Nergens zo iemand als jij
Niemand zong zo aardig voor mij
M’n Connie, M’n Connie, M’n Connie
Niemand zong zo aardig voor mij
Mijn Connie.