Ik stap ontspannen rond
Niets lijkt mij te deren
Toch is het ongezond
Ik moet mij steeds verweren

Iets ongewoons? Ik schrik
Dat zit diep in mijn genen
Door een beweging of een blik
Schiet het gewoon in de benen

Maar eens in de vier jaar
Daarvan maak ik graag gewag
Maak ik een gul gebaar

Dan ontstaat een brede lach
Als ik naar de kalender staar
Ik geniet van die extra dag