vader, kijk maar, niet

zonder handen maar naakt

op een fiets kom ik je nader

ik droom je gelijkmatig, draag

de blauwe letters van je adem

als een zeil in de regen

hoe luid mag dit gefluister:

waarneembaar als een rugzak

hoe zwaar wil je wegen?

ik droom je gelijkmatig, sta

als een schuine schaduw

over een fiets, zie maar

hoe ik oplos, hoe mijn

omlijning van je adem

vlokkerig wordt, en toch

onder jouw woorden staat

als een waarmerk, een zegel

ik heb jou niet voor niets bewaard

niet nodeloos verzwegen