Je bent nu niet meer hier,

en ik mis je elke dag

Je bent nu zo ver weg,

maar ik zie nog altijd je lach.

Ik draag je constant bij me,

in herinneringen en mijn hart.

Ik merk het als ik aan je denk,

dan voelt het heel apart.

Ik wil het niet laten merken,

aan mijn geliefden om mij heen.

Maar het beïnvloedt mijn doen,

daar kan zelfs ik niet omheen.

Als ik ooit naar je toe mag gaan,

hoop ik dat je niks veranderd bent.

Dan halen we herinneringen op,

uit de tijd zoals ik je heb gekend.

Voor nu moet ik je loslaten,

ook al heb ik daar moeite mee.

Ik weet dat jij me daarin steunt,

en daarom voelt het wel oké.