Ik herinner mij...
Ik herinner mij...
Onze handen tegen elkaar
met enkel een raam er tussen.
Het klapraam gesloten, sprekende
tranen en onbeweeglijke lippen.
Beiden moe van de gestreden strijd,
laten wij onze blikken niet los.
Ik herinner mij...
De verademing van mijn lang
verwachtte, hoopvolle vrijheid,
gaandeweg wordt die genomen.
Geplakt aan het raam, laat mijn
gezicht los, onze handen glijden weg,
krampachtige afdrukken vertekenen
het bedroefde vocht op het raam.
Ik herinner mij...
Zittend, sla ik de handen voor
mijn rood betraand gezicht.
Ik sluit de ogen, zie j
