En ik wil jou denken 
ook begrijpen
voelen wat jij ervaart 
me verplaatsen 
in gedachten 
die fladderen 
als emoties 
tegen vuile ramen
ze liggen daar 
nu verdroogd 
spinrag bedekt 
de tederheid 
van hun bestaan
op vergeten zolders 
liggen  de bladzijden 
die jij ooit schreef 
opgedroogde vochtlijnen 
volgen als een rivierbedding
de dicht geslagen dromen
hoe kan je iets uitleggen 
gewoon wachten 
stil zwijgen
niet reageren 
maar het voelt zo goedkoop 
zo leeg 
zo nietszeggend 
en het tolt 
in gedachten 
er is niets vergelijkbaars 
niets wat langer duurt 
dan het knipperen 
van een ooglid 
geen ademhaling lang 
geen zucht van je lippen 
het is een langzaam werkend gif
wat zich optrek in mijn vlees 
zoals zwarte inkt 
in wit vloeipapier 
gewoon accepteren 
willen wat is 
je kan niets afdwingen
niets forceren 
respecteer en aanvaard 
jij gaf me iets ontastbaars  
nam het me ook weer af 
ik hield het vast 
voor een seconde 
een eeuwigheid  
en de wereld 
draait gewoon door 
een waterig zonnetje 
wringt zich door de mist 
markeert zilver oplichtend 
de donkere pluimen 
van stil wuivend riet 
zeven zwanen 
stijgen op 
en landen weer 
waar het eindigt en begint  

alles is een cirkel