Sint Walburga
Sint Walburga laat me zingen
van uw kerk met vrome dingen.
Wonderlijk wilt u bewaren:
eeuwenlang uw naamhuis sparen!
‘k Neem mystiek maar als een reden:
hand van Boven naar beneden
en eens per jaar straalt kaarsenlicht
op naar het Moedergodsgezicht!
d‘ Altaarsteen uit het verleden
wordt met voeten niet betreden.
Nu doet een gids hiervoor zijn werk:
“Geen schande, protestantse kerk!”
Club van Broeders, om het even,
heeft nog altijd iets te geven.
Broodplankdienst misschien niet nodig?
Wel dus! Nimmer overbodig!
Een kindergraf, een ontferming,
vindt in de kerk nog bescherming.
Net als dat burgemeesterspaar
gespaard voor ruiming, raar maar waar!
Bliksembrand of oorlogsgeweld?
Wanhopig Zutphen heeft hersteld:
juist voor die schade niet gespaard
word’ kerk en toren goed bewaard!
Sint Walburga, met uw wonder
- of voor protestanten … zonder -,
hoe dan ook, uw goddelijk huis
voelt voor een Zutphenaar als thuis.
Voor Johan
O dertig jaren rijkdom, toen niet door mij herkend
O lief, ontnomen door de dood, wat heb je verwend
Honderdduizend keren, warmte om me heen
Honderdduizend keren, jouw arm, nooit alleen
O onvermoede armoe, `k weet nu wat rijkdom is
Een glimlach en een knuffel, ja zelfs gekissebis!
Geuzennaam
Onlangs tijdens een diner, bleek ik genoemd ‘dat wijf’.
De eetlust is dan even weg, kaakspieren staan stijf.
Ik zocht mailend troost bij een vriendin, die zei:
"Och kom, wat schrijf ie,
ik lees het als een geuzennaam,
een kleintje dan, … ‘een wijf-ie’."
Pandora
Mythische Pandora maakt het deksel open;
dat is me even wat:
ze ontsluit het vat!
De sterveling rest hopen.
Hoop, door de mens in bedels gevat
- in goud of zilver te kopen -,
rinkelend tijdens het lopen,
wordt een sieraad, een schat.
Bedelkeus maakt een eigen verhaal
van lief en leed
in versluierde taal.
Pandora, of vrouw, of meisje, weet:
hoop is hier geluk, in edelmetaal,
soms met steentjes bekleed.
