Lang geleden vele jaren
Amper een ventje van tien
Moest ik de pijn ervaren
Een brandend kindje te zien

Kon toen niet begrijpen
Dat het toegestroomde volk
Enkel maar toe kon kijken
Het stak me als een dolk

Een moeder huilend naar haar kind
Zijn naam schalde in mijn oren
Maar al werd hij nog zo bemind
De strijd was al verloren

Nu, vele jaren later
Ben ik nog steeds onthust
Dat er geen mensen waren die
De brand hebben geblust

Maar ik moet beter weten
Je dooft niet zo maar een vuur
Zonder voldoende water
Zo is nu eenmaal de natuur

Ik leg mij er maar bij neer
Mijn buurjongen nooit meer te zien
Mogelijk nog op een keer
In een ander leven misschien

Eens zal ik weer in de mensen geloven
En dan komt ook bij mij het besef
Je komt alles te boven
Het is een kille levensles.