Uit pure angst voor morgen,
Stil staan maar toch door gaan je weg vervolgen door je leven. Als moeizaam uit een put kruipen als het weer eens fout is gegaan. Weer eens te vroeg juichen voor iets dat niet mogelijk blijkt te zijn. Even rusten en dan weer een poging wagen je mede mensen juichen als je iets goed doet. Maar jij weet het zonet nog niet of het waar is wat men zegt. Weer geloven in jezelf lijkt makkelijk maar dat valt vies tegen. Weer een dag voorbij straks komt de volgende en die gaat ook voorbij. Soms huilen bij iemand bij wie ik me veilig voelt maar hij kan dat op dat moment niet aan. En dan sta je er weer alleen voor maar je gaat door. Om er maar wat van te maken om verder te gaan dan waar je bent geëindigd. En dan zeg je tegen een nieuwe dag goedendag om weer verder te gaan met jou nieuwe dag. Maar wat is dat moeilijk als je van jezelf niet mag falen. Dan lig je te balen van is het goed gegaan vandaag. Heb ik niets verkeerds gezegd vandaag ik hoop het dan maar. Maar samen met je familie en vrienden en jezelf kom je er wel weer bovenop. Samen lachen samen huilen en samen feesten. Het hoort er allemaal bij in deze grote boze wereld. Maar als je helemaal beter bent is hij (die grote boze wereld). Een goede wereld en niet boos meer want dan kun jij het aan alleen.
Als je een belofte hebt staan, kom hem dan na.
Uit pure angst voor morgen,
- Details
- Geschreven door Kersting, Imme
- Categorie: Eenzaamheid
- Hits: 3550
- U bevindt zich hier:
-
Start
-
Categorieen
-
Eenzaamheid
- Uit pure angst voor morgen,