Zeist april 1964

Jij en ik

Je zegt dat je me kent

maar ken je me werkelijk

Hoe weet je dat je me kent

Weet je hoe ik er vanbinnen uitzie

Je zegt dat je van me houdt

zoals ik ben

maar zou je me niet haten

als je wist dat ik anders ben

dan zoals jij me ziet

Of weet je dat ik anders ben

en houd je juist daarom van me

Hoe zal ik ooit weten wat je denkt

Soms denk ik dat je helemaal niet van me houdt

Dat je maar doet alsof

en dat je woorden holle frasen zijn

Dan word ik bang

voor jou en voor de eenzaamheid

Dan snauw ik je af

en ben ik het liefst alleen

omdat ik me nog eenzamer voel

als jij bij me bent

Maar dan zie ik de ontreddering op je gezicht

Dan weet ik, dan voel ik

dat je echt van me houdt

En toch komt die onzekerheid

altijd weer terug

Zou dat bij jou ook zo zijn

Uit bundel I een litanie gepubliceerd in een dissonante symfonie