met diep respect kijk ik in de ogen
van een vrouw
die ik nimmer heb gekend

alleen de verhalen
maakten mij bekend

dat U mijn Oma was
die haar zoons
mocht uitzwaaien
op de trein naar
nergensland

op de trein naar
Sobibor
en toen werd het stil
in
Westerbork

een foto van een mooie vrouw
die mijn Oma nooit mocht zijn
al haar kleinkinderen kennen
alleen die foto
van een mooie Oma aan de muur

van anderen hoorden wij
de enge verhalen
die wij niet wilden weten
wat is er toch mis
dat een kind een 
Oma en Opa wil hebben

gewoon om te weten
dat je niets mist
ik heb alleen die ene foto
aan de muur en kijk haar aan

ik voel de zwarte ogen naar 
mij kijken en besef
dat zij eigenlijk
nooit in de trein is gestapt

zij is nimmer van ons
weggegaan.
©
leny kruis
 

Over het gedicht:

Een foto rest mij nog van onze Oma die overleed in Sobibor in de gaskamers.