Ik wilde weg, weg uit de stilte,
geen bekende straten meer.
-
Gewoon van het leven proeven,
geen polderwind, geen bakkertje op de hoek
of het bekende galmen van de kerkklokken
iedere zondag weer.
-
Nu jaren later keer ik terug
en zie ik in de verte de kerk staan.
De polderwind giert me om de oren.
“Goh, wat heb ik dit gemist”
gaat er door mijn gedachten heen.
Ik leef!. Mijn hart klopt, als nooit te voren.
-
De bakkersvrouw, groet mij met enige argwaan
maar gaat gestaag door met vegen.
Ik roep haar mijn naam.
“Welkom thuis!” roept ze zichtbaar ietwat verlegen.
-
Haar woorden galmen even na in mijn hoofd.
Ik neem alles om mij heen,
met een intens gevoel van euforie in mij op, en ik denk:
“Ik ben eindelijk weer thuis, voor mij nooit geen vreemde straten meer.”
-
Mijn moeder, roept vanuit de verte mijn naam.
Ik zie haar, in het voor mij zo bekende keukenschortje,
achter het tuinhekje staan.
Het hekje, wat door mijn vaders handen
ooit ambachtelijk is gemaakt.
-
Ik huil, ik lach, ik voel me thuis,
want daar in de verte, komt steeds een beetje dichterbij
mijn ouderlijk huis.
------
www.ingridvanderweegen.nl
