De glimlachen op Facebook zijn
echt vervelend als ik eenzaam ben;
extroverten zijn echt vermoeiend als
ik een rustig plekje nodig heb,
om alles wat er gebeurt in
glazen potjes te stoppen.
Mijn bewustzijn weet dat
we een goede beslissing nemen
en stampt dat feit, wanneer het
kan, naarstig dieper
de kolkende massa van
mijn onderbewustzijn in.
Maar daar voelen ze het nauwelijks.
Daar zoeken ze altijd manisch verder
naar de juiste potjes:
altijd manisch maar
voor dit gestamp
tevergeefs.
