Tot op hoge leeftijd,
danste ik gedreven mijn levensdans.
Maar steeds vaker verlies ik mijn ritme,
mijn bladmuziek vervaagt.
-
Ik zwijg in alle toonaarden en veroordelen dat doe ik niet.
Toch voel ik mij nu verloren,
mijn akkoorden verliezen langzaam hun kracht.
Hierdoor dans en zing ik niet meer in daglicht,
maar alleen nog in de schemer van de nacht.
-
Vaak verhef ik mijn stem om de eenzaamheid te doorbreken
en zing ik levensliederen recht uit mijn hart.
Liederen die als echo weerkaatsen maar die ook gedragen door de wind
zich verspreiden door de nacht.
-
Toch, voor mijn gevoel, heb ik nimmer gefaald.
Ik heb iedereen verloren die mij lief had, en ik hen.
Met kleine voorzichtige pasjes dans ik nu naar het eind.
Waarna mijn laatste noot verstomt in het niets,
ver weg van tijd.
-
Toch voel ik nog zoveel liefde,
ik heb nog zoveel te geven.
Daarom hoop ik dat veel mensen dansen en zich baden
in het sterrenlichtje dat ik achterlaat.
-
Maar ook dat mijn gezongen levensliederen
toch nog menig oor hebben bereikt.
Waardoor mijn muziek en mijn woorden
eeuwig troost bieden .... en voortleven in tijd.
--------
Ingrid van der Weegen.
