Soms verlang ik naar mijn kinderjaren,
maar die tijd is al lang voorbij.
Naar de tijd dat we nog samen waren,
naar onze jeugd zo vrij en blij.
 
Het huis, het hof die zijn er nog,
na al die lange jaren
Maar onze kindertijd is weggevaren
Waar is die mooie tijd nu toch?
 
Vader was een kalme man,
die het voor zijn gezin opnam.
Moeder was streng, vol vuur en zorgen
Beschermde ons , we voelde ons geborgen
 
Mijn  jeugd  bewaar ik als een schat,
en niemand kan me die ontnemen
en voor je ’t weet sta je in ’t leven
En vraagt waar is die tijd gebleven?

Ach hoe vlug gaat toch die kindertijd voorbij
als sliertjes rook, verdreven door de wind.
Met kleine dingen waren we toen blij
Voelden ons iedere dag bemind
 
Ik wou dat ik nog éénmaal  kind kon zijn
Leven zonder zorgen, verdriet of hartenpijn
In een wereld van vrede, zonder zorgen
Niet meer denken “wat komt er morgen”