Aan

de waterkant

zit een eenzame

 gestalte, zij tuurt in het water

naar een onzichtbaar object; zij zit

daar te wachten op een teken van leven.

Haar

gedachten

gaan verder dan

 den hengel naast haar.

Zij denkt heel even aan al

die mensen die met zo'n maaltje

hun leven inhoud zouden kunnen geven.

Maar

nu zit zij

hier te vissen

voor haar plezier en

tuurt hoopvol naar het water

of daar al wat beweging in komt,

want zonder hoop vaart niemand wel

en vooral de vissersman is gebaat bij hoop.

Het lijkt

wel een dag

waaraan geen einde

komt, totdat het wachten

wordt beloond; een gevecht op

leven en dood voert zij met de vis die

meestal het onderspit delft en in een leefnet

moet afwachten of hij in de pan terecht komt of

weer terug gaat naar het water met een flinke kater.