Er staat (c)opyright op de gedichten van Verheij - de Peuter, Cobie U mag dit gedicht alleen gebruiken als u de auteursnaam en eventueel de website daarbij vermeldt.
ik zie en zoek de paden waarlangs ik stil kan gaan
maar vind en krijg geen laden waarin papier kan staan.
@Arjenl Dat was nu net de bedoeling en bewust gekozen, dat paden en laden niet op elkaar aansluit. Je bent op zoek naar het ene, terwijl het andere niet lukt. Je zoekt naar de zin van het leven (paden zoeken), maar krijgt er geen vinger achter oftewel "het papier kan niet in de laden staan". Papier "ligt" altijd in een la. Als dichter wil ik het papier laten staan. Omdat dit niet kan, laat ik zien dat de zoektocht naar de zin van het leven of datgene waar je naar op zoek bent, niet zal lukken.
@Willem Bijlsma: Het is een dichtstijl die ik vaak toepas. Je leest het gedicht dan haperend, dat is mijn bedoeling, doordat je het niet in
Ik vind dat hier eigenlijk wel werken, met die kort afgekapte zinsdelen: bijna elke regel is een jambe, waardoor het van zichzelf al gedragen wordt, en bij elke regel ligt de klemtoon op het laatste woord, wat een dubbel vertragend effect geeft. Het woord "geen" valt buiten het stramien, maar daardoor komt daar een extra spotje op.
De sfeer die ik er als lezer van mee krijg is er een van passiviteit, maar ook van onrust.
Wat me wel opvalt aan dit gedicht is dat het beeld van de eerste strofe niet echt aansluit op het beeld van de tweede. Natuurlijk, zowel die paden als die laden zijn mentaal, maar het zijn twee compleet verschillende "mindscapes". En dat zorgt er voor mij als lezer voor dat ik halverwege het gedicht er opeens opnieuw even " in moet komen".
Ben ik wel nieuwsgierig over: was dat laatste een bewust gekozen stijlmiddel, Jacobi?
Reacties
@Arjenl
Dat was nu net de bedoeling en bewust gekozen, dat paden en laden niet op elkaar aansluit.
Je bent op zoek naar het ene, terwijl het andere niet lukt.
Je zoekt naar de zin van het leven (paden zoeken), maar krijgt er geen vinger achter oftewel "het papier kan niet in de laden staan".
Papier "ligt" altijd in een la. Als dichter wil ik het papier laten staan. Omdat dit niet kan, laat ik zien dat de zoektocht naar de zin van het leven of datgene waar je naar op zoek bent, niet zal lukken.
@Willem Bijlsma:
Het is een dichtstijl die ik vaak toepas. Je leest het gedicht dan haperend, dat is mijn bedoeling, doordat je het niet in
De sfeer die ik er als lezer van mee krijg is er een van passiviteit, maar ook van onrust.
Wat me wel opvalt aan dit gedicht is dat het beeld van de eerste strofe niet echt aansluit op het beeld van de tweede. Natuurlijk, zowel die paden als die laden zijn mentaal, maar het zijn twee compleet verschillende "mindscapes". En dat zorgt er voor mij als lezer voor dat ik halverwege het gedicht er opeens opnieuw even " in moet komen".
Ben ik wel nieuwsgierig over: was dat laatste een bewust gekozen stijlmiddel, Jacobi?