haar open raam gaf toegang tot de nacht
die zacht en  stil naar binnen kwam
en haar zag liggen in serene rust
alsof voldaan na haar genoten lust

haar ogen waren diep gesloten
afgewend van wat de dag haar had gebracht
en in haar eigen werkelijkheid gekropen
die zij nu droomde zonder grenzen

zij vloog rondom de hoge toren
en rustte op haar beide vleugels
die door de warme wind gedragen
haar ritmisch voortbewogen

zij zag de huizen waar zij woonde
de bomen die zij nog kende uit haar jeugd
de plaatsen  waar zij zoende
en voor het eerst de liefde vond

zij voelde zich gedragen door de lucht
en opgenomen in het al
waar zij zichzelf als oorprong zag
van wat zij onbegrensd zo lang al had gewenst

maar wat haar was onthouden
door de stad waarin zij woonde
en door haar plicht die zij bezat
en haar verhinderd had te zijn zoals zij was

maar langzaam trok de nacht zich terug
om plaats te maken voor de dag
die haar ogen langzaam opende
en verdwaasd zag zij de werkelijkheid