Hij perfectioneert de kunst der natuur
likt zwijgend de wonden van de wondere schoonheid
die bloeiend voor hem al haar liefde puur
in pracht en wildernis betoverend tentoonspreidt

En waar hij haar zoeken kan, vindt hij vuren,
speelt met stout maanlicht op de witte sprei
dat gloeit in de kamer, die op vier stijve muren,
met moeite en hijgend robuust staande blijft

De druipende lakens uit wasem geboren
het natte haar in een knoop langs haar nek
voldaan op haar zij, dan op de buik gelegen
haar mond gezwollen, haar borsten bedekt

De twijfel verloren in iedere zucht
die voortaan zijn oren voor dagen aaneen
vertroebelen zullen met alle lucht
die zij in zijn hart blies voor hem alleen