Geen zorgen,
mijn pad zoekt zijn weg
over rozendoornen,
spiegelglasscherven
en kruishoutsplinters.

De aarde is niet van mij;
ik ben van de aarde
en heb geen waarde
en statiegeld:
lever mij niet in.

Mijn schouders eronder -
dat was geen keuze,
toen ik in de spiegel staarde
en terugkeek:
iets wat op mijn rug leek
kromde zich
                      en brak;
niet de woorden maar de stem verstomde,
en de rede verdwaalde.

Geen zorgen,
een lege rugzak:
moest dat ooit kunnen
zou ik het mij niet gunnen:
belast, beladen,
gebocheld en gebogen,
onderscheiden mijn ogen
mijn schuifelende voeten
op dit leegbloedende pad.

Zoals ik al loog:
geen zorgen.