zat net te denken hoe het was en wordt
en hoe het wordt met hoe het was te ketenen
terwijl ik naar de  bomen kijk
die steeds weer waaien
hun verleden in zich dragen terwijl
de wind en ook de zon haar aanzien
op elk tijdstip als pas verschenen tonen
als was de tijd een lopend vuur
van steeds weer nieuwe kralen
aaneen geregen tot een lange ketting 
onmacht  buigt mij diep
omdat de tijd haar vluchtigheid bewaard
in bomen die elk tijdstip toch weer anders tonen