Toen schelden nog pijn deed
langs grote oren kleine potjes
binnendrong en daar knaagde
aan de wortels van onschuld
 
toen licht meer en meer verblind
telkens weer van duisternis verloor
ontkiemde wantrouwen op de
muren rond de speelplaats
 
nu oude oren moegestreden
de pijn niet meer ontwijken
dringt zwarte lava door
dicht gekitte voegen

nu een kristallen gloed
wankele passen over
de nieuwe brug
in ander daglicht zet
lijken de voegen weer wit