hij was vermoeid en afgemat
teveel gedacht en niet gelachen
hij nam een wijs besluit
zijn welverdiende rust te zoeken

hij was het denken zat
en deed het weg
zijn brein in leegte achterlatend
trad hij een nieuwe wereld in

geen taal en ook geen woorden
hij kon niet zeggen wat hij zag
zijn ruiken wist niet dat het was
herinnering bestond niet meer

zijn wereld had geen naam
en geen betekenis voor hem
hij wist niet wie hij was
hij kon niet weten

hij had geen toekomst
en ook niet een verleden
geen sterfelijke dood
die op hem wachtte

hij zag de vogels vliegen
en wist niet dat het vogels waren
de tijd kwam niet meer voor
zijn leeftijd was verdwenen

zijn vrienden groetten hem
hij wist niet wie ze waren
ze lachten en ze zwaaiden
hij zag het wel maar wist het niet

en op een dag  heel even op verzoek
kwam zijn eigen denken terug
hij keek het aan
en even was hij helder

hij zwaaide met zijn hand
en schudde met zijn hoofd
hij keek en lachte als bij afscheid
en liet zijn denken veder gaan