Je bent zo klein, dacht ik,
heel naïef nog toen.
Maar voordat ik het wist
wilde jij het ‘zelluf’ doen.
 
Zelf je eerste stapjes zetten,
zelf naar oma op de fiets
steeds een stapje verder;
ik vond het stiekem niets. 
 
Nu weet ik: pas als ik je loslaat
zal ik leren hoe ’t moet gaan
en kun jij verder groeien,
je vleugels uit gaan slaan.
 
Maar als ‘t me eventjes niet lukt,
heb ik altijd dit motief:  
Kind, ik heb je namelijk
zo ontzettend, innig lief.


irma2015
www.knipoog.nu