meedogenloos
kleurt het felle licht
de sporen van het afzien
terwijl ze nog dralend
evenwicht zoekt
op haar veilige kruk
en met bevende hand
haar enige zekerheid
aanslaat
de eerst getroffenen
trillen haar laatste
angsten weg
trillen haar laatste
angsten weg
dan, eindelijk
vult haar stem
de luisterende ruimte
en met hervonden kracht
zingt ze vol overgave
tot in hemelse hoogte
de littekens
uit haar jonge leven
vult haar stem
de luisterende ruimte
en met hervonden kracht
zingt ze vol overgave
tot in hemelse hoogte
de littekens
uit haar jonge leven
nooit eerder
klonk haar lied
zó hoopvol
klonk haar lied
zó hoopvol
zó wondermooi
Anne M. Hoogveld
Anne M. Hoogveld
