Ook wij hadden het volste vertrouwen.
Wij hielden zoveel van elkaar.
We zeiden, overtuigd als we waren,
wij glijden gedragen door onze liefde,
de rest van ons leven door de dagen heen.
-
Al na een paar jaar was de grond onder onze voeten zo glad,
dat we amper nog staande konden blijven.
Ook wij ontkwamen er niet aan.
-
Al na een paar maanden
brokkelden onze maskers langzaam af.
Ja, ook dat van mij.
Wat overbleef was een ijzige stilte.
Ons huwelijk werd een haast onbegaanbaar pad.
Ook wij hadden het huwelijk naïef als we waren,
veel te rooskleurig ingeschat.
-
Liefde en een lach,
maakten plaats voor zorgen en verwijten.
Gevoelens deelden we allang niet meer
en onze ogen, die schoten alleen nog maar met vuur.
-
Jij, die ik zo heb liefgehad.
Ik, die jij zo hebt liefgehad.
Wij wandelden jaren achtereen, los van elkaar
op een totaal ander pad.
-
Toch, nadat het ijs wat ontdooide,
puur omdat het leven ons andere inzichten bracht.,
kruisten zo nu en dan onze wegen zich weer,
en ontdekten wij, dat nog niet alles verloren was.
-
Kijkend in de haast smekende ogen van onze kinderen,
gingen we met kleine stapjes opnieuw van start.
Gaandeweg maakten haat en onbegrip,
plaats voor nieuwe inzichten en geduld.
-
In een voortdurend gesprek kneedden we ons zelf en elkaar,
en zochten we nieuwe vormen.
Langzaamaan hield ik weer van jou.
En jij opnieuw van mij.
-
Mijn grootste keerpunt in dit hele proces,
was maar één gedachte:
“als wij samen zulke fantastische kinderen kunnen maken,
moet ons geen berg te hoog zijn.’
-
In hun naam hebben wij gehandeld.
Onze liefde voor hen heeft ons weer samen gebracht.
Terug naar waar alles begon.
------
www.ingridvanderweegen.nl
