Hij deelt zijn ongeluk met blije dronkaards

zigeuners, voorbijgangers en oma’s op de bus haltes,

waarschuwt iedereen om nimmer verliefd te worden

jankend bij het zien van verliefde stellen

en huilend tegen de maanschaduw in de middag

want iedereen moet weten dat hij een verlaten wolf is

als een verlaten huis, als de filmemulsie, zwart, gebogen

van vandaag tot morgen, hij drinkt en drinkt zichzelf op,

alsof alcohol kan zijn ziel desinfecteren

van haar gelach, haar bewegingen, en haar kusjes

alsof de alcohol kan uitspoelen de geur van haar lichaam

en zijn ejaculaties en alles dat zij “dan en toen” zei.

Hij drinkt en lijdend knipt hij in duizend stukjes

de documentaire van een liefde.

In de stad, iedereen kent hem.

Een verlaten vrouw drinkt in het geheim.

En als ze eerder alles aan haar vriendinnen vertelde

nu drinkt en liegt zij, dat het met haar goed gaat,

hoe eindelijk, haar ogen zijn geopend, precies wetende

wat haar kunnen en mogen zijn.

Zij koopt nieuwe schoenen met hoge hakken,

gaat naar de kapsalon, en bij manicure zij lacht,

vals, luisterend naar stomme roddels

en voelt hitte in haar bloed en wangen,én in haar borsten

zoals ooit in zijn armen, vrije val, altijd in vrije val

zij wordt wakker op de tranenbodem tussen flesjes van

gin, whisky, rum, jenever en zijn vergeten hemden.

Alsof alcohol kan paralyseren de gevoelens in haar lichaam

de hunkering, het verbranden, flamberen alles wat van hem was

in haar verlaten huis waar de stilte heerst,

net als ingehouden adem na een orgasme

een kinderwens en pijn, ondraagbare pijn

van loden graan in haar hart en gejank

dat is niet mogelijk te slikken, of op te drinken.

In de stad, zij is een vreemde.

En ooit, waren beiden

een helft van het ideale stel

dat iedereen in de stad kende.