het lichte craquelé
verhaalde al het fijne
de scherpe groeven
donkerden de lijnen
vertelden van haar pijnen
nog strak
was haar profiel
de sterke neus
verzachtte in een
soepeler verschijnen
zij oversteeg
de tijd van moeten
en beslissen haar
woorden wissen voor
het eerst onenigheid
zij begrijpt
ogen vol met mededogen
de relativiteit van zorgen
leeft nu en ook misschien
haar laatste morgen
wil melker
08/03/2008
