dun tochtte in uithoeken
ineens
was er de
koude wind
die scherpe
woorden sprak dun
tochtte in uithoeken
warmte uit de ronde
zinnen vrat de kleur
vervaalde van mijn doeken
waarop ik beelden
schreef en strofen hakte
hij pakte mijn gedicht
blies de sneeuw
en vorst rechtstreeks
in mijn gezicht en lachte
maar ik ontdooide in
jouw lezen jij hebt mijn
gedicht een warme plaats gegeven
wil melker
29/09/2008
