Leven

Ik voel de stilte leven
een groene melodie
weerklinkt, heel zacht, heel even,
heel mooi, zo ik het zie.

Een schip glijdt zonder woorden
langs opgetrokken steen
naar onbekende oorden
geruisloos van mij heen.

De dood, heel stil, bewaarde
één woord slechts op zijn zeis
dat eindigt, op deze aarde
gefluisterd ooit mijn reis.

Toch zal ik jou steeds horen
al spreek je met geen woord
op schrift, of in mijn oren
mijn ziel, zij luistert voort.

Voort langs het stille heinde
langs het stomme schip op dreef
negeert mijn levenseinde
voor jouw onuitgesproken: ‘leef’.

Manuel