bloot zonder vleugels


barsten bederven
mijn zicht door het glas
breken die tunnel
ik vernietig de pas die
me scheidt van het leven

ben het spiegelen zat
vloek naar het beeld
dat spontaan
de weerkaatsing kraakt
en mij in schaduw verlaat

weg alle spinsels en draden
die mij steeds weer verraden
stop de verzinsels
kom dichterbij ik warm me
voor het eerst in mijn leven

kaal zonder kleur
bloot zonder vleugels
ontvang ik de zon
voel ik zijn stralen nooit
zal ik ooit meer verdwalen


wil melker
30/03/2009

www.wilmelkerrafels.deds.nl