Soms zoek je ernaar,

Vaak is het van, toch maar niet,

Je ziet het overal en geniet,

Als je het allemaal ziet,

Maar toch, je staat daar,

Kijkt is goed rond, en weet,

Dat er een tijd komt,

Dat dat alles verstomt,

En niet meer zal zijn zoals het nu is,

Het zal bloeien, en groeien,

Totdat je echt moet snoeien,

En het verwelkt, waardoor er 1 overblijft,

En je niet meer weet,

Hoe je je kaartjes schrijft,

Realisatie is verwerking,

Eenzaamheid je beperking,

Je gaat door, je moet door,

En je gaat er niet meer voor,

Wetende wat de keerzijde is,

Wetende wat het echt betekent, gemis,

Maar je laat je gaan, en gaat los,

Om alles te verbloemen, en alles te verdoemen,

Alles wat je eigelijk lief is, maar wat je eigenlijk niet mist,

Je geniet van het leven, en het intereseert je geen fuck,

Je moet bij blijven en aan het werk, maar doet geen ruk,

Je weet wat er is, maar het boeit je niet meer,

Gevoelloos doorgaan, met je hart in beheer,

Niemand die het lukken zal, je hart te stelen,

En zoals de poema's zingen, en wat geldt voor velen,

Een hart van goud is te duur, en hout staat sneller in vuur,

Dus je weet van jezelf, dat je niet meer te vangen bent,

En dat je het liefst hard weg rent als het staat te gebeuren,

Alleen om het feit om het later niet te betreuren,

Liefde, een vreemde bezigheid van de mensheid,

Waar genegenheid, vaker minder oplevert, dan de hoop wil,

Want vaak blijft het na enige tijd,........ akelig stil................