I    Ik roep ‘t stil verlangen wakker
     en ga er vormen wat ik voel,
     ik mag beschrijven wat ik zeggen wil
     en wie het leest: wees even stil.

     In ernst en luim ligt soms de kracht
     jezelf te zijn door dat te schrijven
     wat waardevol zal blijven
     en wat je vasthoudt in de nacht.

II  Woorden op papier
    zeggen meer van mijn gevoel
    dan loze woorden uit mijn mond.

III ‘Mijn pen, mijn pen ik kom er aan,
     ik heb je veel te lang vergeten, laten staan.
    Nu ik jou zie, moderne veder,
    schrijf ik weer snel wat woorden neder.

IV Schrijven is je ziel blootleggen,
    is vormen wat je niet kunt zeggen.

V  God heeft Zijn Woord aan mij gegeven,
    mijn geest gevormd om in dit leven
    de waarde op te schrijven van
    ’t geloof waar ‘k in betrouwen kan.