11-12-2007 poezie

HET DOOR HET RAAM SCHIJNENDE ZONLICHT,
VERBLIND MIJN OGEN,
DE WARMTE DIE IK VOEL,
IS STERKER DAN DE KRACHT,
MIJ TE VERZETTEN,
IK LEEF NIET MEER,
IK ONDERGA MIJN LOT.
HET LICHT VAN HET LEVEN,
IS DE DUISTERNIS VOOR MIJ,
MIJN DIERBAARSTE BEZIT,
IS HET LICHTPUNTJE IN MIJN LEVEN,
MIJN ENIGE REDEN,
MIJN ENIGE HOU VAST!
NEEM DIT NOOIT VAN ME WEG,
HET ZONLICHT VAN MIJN BESTAAN,
DE ENIGE LIEFDE IN MIJN LEVEN!
DE ENIGE REDEN VAN BESTAAN!