bolgeblazen wangen vreten zich

door ’t opgehoopte sneeuw, geen dwang

of snelle gang maar slechts een trage tred

die zich voortsleept door de wallen van dit bestaan

 -het zwart van de aarde met hier en daar

een grijze pluim, al wat rest is nog wat as -

de dood ontsiert en pleegt ons te gedenken

dat we slechts stalagmieten zijn en het octrooi

hebben verspeelt op een lang gelukkig leven

toch versnellen we van pas

wanneer de zondvloed ons verwarmt

en we het hout nog moeten kappen

voor het bouwen van een ark