Gebroken zinnen kennen geen diepte.

Alleen maar de zin van verlangen.

Gelinieerd bereikte woorden mijn lijn.

Regel, voor regel, voor regel.

Mijn grens kent een diepgang met gevoel.

Tot de bodem! Het enigste verlangen.

Mijn begrenzing bezint op waarde.

Regel, voor regel, voor regel.

Zinloos kan ik hartstocht etaleren.

Maar relativeren erkent de nadruk.

Dat vormt zin! Op zinvol verlangen.

Regel, na regel, na regel.