Nagels krassen over het hellend vlak
van wat men noemt relaties
Telkens als ik de kloof overstak
ontstonden consternaties

Is mijn verlangen een wanhopig begeren
naar een warm lichaam in m’n bed
Wetende dat ik terug naar mezelf wil keren
terwijl hij nietsvermoedend koffie zet

En is dit waarom ik scenario’s schrijf
voor een film die telkens flopt
Terwijl mijn onderhuidse droomman
zich als een waanbeeld heeft ontpopt

Ik zie zijn duizenden gezichten
als verleidelijke dwaallichten
langs liefde’s verradelijke kust

Waar zovelen ten onder gingen
en nimmer konden bezingen
wat zo diep in onze harten rust.