Als bezige bijen vliegen we onszelf dagelijks voorbij
Dit moeten we doen, dat niet vergeten, steeds weer
Elke dag verhogen we latten, nog meer met nog meer
Rondjes draaiend in het muizenrad van de maatschappij
 
Eisen die hun tol gaan eisen op het einde van weer een dag
Eindeloos herhaalde gebaande paden uitslijten
Hout tot op de kleinste splinter blijven splijten
Perfecte levens koesteren waar niets aan ontbreken mag
 
Wanneer de dag is aangebroken dat het rad stilvalt
Vermoeidheid ons in de wurggreep neerdrukt
Ook dan blijven onze vuisten nog tot actie gebald
 
Ondenkbaar dat we voor ‘het leven’ zijn mislukt
Al onze schitterende schatten voor ons uitgestald
Waar hebben we nu de vruchten van geplukt?