Ik veeg mijn schoenen af op de mat
Het moment is geschiedenis
Het moment is vergeten
Niet stil staan
Doorlopen

Zoveel leegte in mijn hart
Een koude steen in mijn maag
En toch wil ik niemand z'n hand aanpakken
Blijf liever alleen zitten
Met mensen kan ik toch niet genieten

Wetend dat de mens
een waardeloos geval is
Moet ik  toch accepteren?

Accepteren dat iedereen is
zoals hij is accepteren
dat niemand zal veranderen

Waarom kan ik niemand vinden
die mij gelijkwaardig zal  behandelen?
Niemand die me begrijpt
Dus ik zwijg

Zoveel teleurstelling voor mijn jonge jaren