tot jij versteende

lang deelden we
de bergen samen
kiezelden op
helling en vallei

onderscheid
kenden we nauwelijks
wij kwamen van
dezelfde rotspartij

tot jij versteende
in gedachte roem
stilstond als huis
en mij tot gruis benoemde

nog zeil ik
keer op keer
kaats tegen de spiegel
van het laaggelegen meer

waarin de schaduw
van jouw donker en
hooghartig haten de
rimpelingen hoger maken

wil melker
04/03/2010
www.wilmelkerrafels.deds.nl