.
De steen voelt nog in mijn hand
harde aardkorst die zwakheid zwijgen laat
stof tot stof het staat geschreven
verontwaardigd de arm geheven
laat Pompeï’s lava mij bevroren staan
.
Naaktheid onthult meer dan huid
spiegelt mij in haar in vol ornaat
leven tot leven het woord beweegt
eruptie die mijn hart het stof afveegt
pleegt de stem aan het woord verraad?
.
Verzande tekens, hemel schrijft de aarde
iets van zijn genade breekt de glazen
van mijn doortimmerde gevangenis
de aarde beeft en de steen treft
mij in hem die de schuld gehangen is
