Eenzame ziel,
verloren in schuld.
Hult zich in zwijgen,
met een oneindig geduld.
Wachtend op zijn lot,
een ticket naar vergeving.
Wast zijn handen in onschuld.
Koestert zichzelf in zijn eigen beleving.
Voor hem rest niets anders meer dan duister,
onzichtbaar wachtend in de nacht.
En als ik dan heel intens even luister...
hoor ik hoe het recht al zegevierend lacht.