Mijn rivier de Maas, jij nam in uw bestaan zoveel en velen van ons weg.
Drenkelingen, stukken van je oever, het weide vee,
meedogenloos ging jij er mee heen,
om te doen verdwijnen in jouw nooit aflatende,
tomeloze maalstroom.
Nimmer gaf je een verklaring,
waarom je met zoveel goeds verdween.
In het voorjaar zuig je wellustig regen en smeltwater uit de heuvels op.
Plots en onverwacht, ga jij je rivierbedding vullen met een kolkende, woeste waterstroom.
Om dan niets en niemand ontziend, je te buiten te gaan aan het overspoelen van mijn droge land.
Oh stoute Maas, vertel me waarom speel je met have en goed, daar waar ik al zolang woon.
Mijn rivier de Maas, ik weet gij zult zeggen,
dat jij ons ook gaf vele goede dingen in het leven.
Zo voorzag jij ons van voedsel, waterkracht, waarop onze molens konden draaien.
Vaak was je onze redder in de nood als door droogte ons gewas niet wilde groeien.
De weiden langs je boorden verdorden, geen gras men er dan kon maaien.
Nee, dan was jij stoute Maas, plots de goede Maas, waarlangs een ieder wilde toeven.
Vergeten was dan even het geweld dat ons in voor- en najaar deed verkrampen van angst.
Kinderen speelden, verliefden kusten zittend op een bank aan je basalten boorden.
Menig gezin kon profiteren van de door de riviervisser vergaarde grote vangst.
Mijn rivier de Maas, ik heb al het mooie en negatieve op mijn balans gewogen.
Ik heb uw wreedheden door het jaar en uw zegeningen geteld.
Ik moet dan concluderen, jij bent een oerkracht zelf nimmer klagend,
omdat niet jij, maar moeder natuur aan jou en mij haar wetten stelt.
Oh Maas, mijn Maas, regenrivier zoals ik u nu ken, blijf maar stromen langs mijn huis.
Ondanks al uw wreedheden en onvoorspelbaarheid, voel ik me bij u toch het beste thuis.
Cuijk, 10 januari 2011.
Auteur : Frans uut Kuuk *
