het was de stilte van het meer
het was het ruisen van de bomen
het was het klossen van het water
naar de waterkant
van de bosrand
en God
wat was ik bang
het was de stilte in het donker
het waren de druppels van de bladeren
en de storm deed gezellig mee
maar God
wat was ik bang
het was de rust die mij bedaarde
toen ik alles eens bekeek
het was het schone water
beschenen door een weke maan
die mijn weerspiegeling doorzag
en God
wat werd ik rustig
de angst was verdwenen
het ruisen een genot
het bospad onder mijn benen
ik liep maar door
en God
wat was ik blij
dat U een stuk meeliep
met mij.
©
leny kruis
