“Help!” roept de koning van het woud,
die beulen slaan er weer op los.
Straks gaan ze zich beklagen
omdat het natuurschoon zal vervagen.
 
Ze kappen in mijn armen,
Komen zo het bos verarmen.
Ook in benen en in voeten,
waarom moet ik voor hun hebzucht boeten?
 
Troosteloos kijkt hij naar zijn kroost,
ze staan er nog, een magere troost.
De dag van morgen,
zijn ze ook van palliatieven zorgen.
 
“Laat ons leven
om u frisse lucht te geven.
Om uw wandelaarhart te bekoren
en u te beschermen zoals het moet horen.”
 
Wat ben je met die vuile centen
Zonder frisse lucht, maar benzinedampen?
Met een woud van staal en beton,
Grijze wolken en geen zon.