een vergeten steen
ik heb op de
mooiste plaats gezeten
een vergeten steen
bij het einde van de pier
om ongestoord
naar het concert van
de wind te luisteren
in grandioos akkoord
geen bladgeruis
of brekende takken als
vallende dissonanten
verstoren het watergeluid
dat in zijn robuustheid
dijk en waterkering heeft
gekend en hen heeft verwend
met alles vernielende ritmes
langzaam kleurt de
kracht van de wind in
blauw van hemel op
de melodie van zomer
zout kristalliseren natte
tonen op de bruine huid
tijdens een live droom
concert op locatie thuis
